Το μεγάλο ψέμα
Το μεγάλο ψέμα
Η Κυριακή των βαΐων η ημέρα της δόξας που σε στεφανώνει με ιαχές θριάμβου η ημέρα που γονατίζουν στο πέρασμα σου… Τα χέρια που απλώνονται για να σε αγγίξουν για να σε παρακαλέσουν για να πάρουν δύναμη από τη θεότητα σου. Ο δρόμος που ανοίγεται για να φτάσεις στο θρόνο σου εσύ βασιλιά των βασιλέων.
Το ωσαννά ηχεί στα αυτιά σου και προς στιγμή ξέχασες την θεότητα σου και τον προορισμό σου…Γραπώθηκες από την ανθρώπινη ιδιότητα και η ψυχή σου ευφράνθηκε ελπίζοντας ότι θα απέφευγες την ταπείνωση τον ξυλοδαρμό τον εξευτελισμό και τελικά τη σταύρωση.
Μα όλα ήταν ένα ψέμα για να γίνουν τα μαρτυρία σου πιο σκληρά πιο κραυγαλέα και να ακουστούν στα πέρατα της γης. Και εσύ το ήξερες ότι έπρεπε να σηκώσεις το σταυρό που επάνω του ήταν οι αμαρτίες όλου του κόσμου και ήταν τόσο βαριές Θεέ μου.
Ποτέ δεν θα πρόδιδες το συμβόλαιο του Πατέρα σου και εκεί είναι το μεγαλείο σου Χριστέ μου. Καμία θεϊκή δύναμη δεν σου είχε απομείνει. Τα πάθη σου θα τα βίωνες με την ανθρώπινη φύση σου.
Στο εδώλιο θα καθόταν η αγνότητα η αλήθεια η αγάπη. Η ύβρεις ο εμπαιγμός ο εξευτελισμός η υποκρισία θα είχαν τον πρώτο λόγο. Το κακό θα έπαιρνε την ρεβάνς του που δεν κατάφερε με όλα τα δελεαστικά μέσα να σε λυγίσει. Γνωρίζοντας ότι καμία δύναμη δεν σου είχε απομείνει.
Μια δίκη που έμεινε στους αιώνες καταδικάζοντας έναν αθώο νίπτοντας τας χείρας ο τότε άρχων Πόντιος Πιλάτος φοβούμενος για την θέση του και ενώ ο ίδιος γνώριζε την αθωότητα σου.
Κανείς όμως δεν γνώριζε ότι μια Ρωμαία εκείνη την ημέρα στο Πραιτώριο της Ιερουσαλήμ, όρθωσε το ανάστημά της και προσπάθησε να σώσει τον Ναζωραίο, κάνοντας ό,τι δεν τόλμησαν δεκάδες άντρες γύρω της. Το όνομά της Κλαυδία Πρόκλα. Η σύζυγος του ίδιου του Πόντιου Πιλάτου, του ανθρώπου που δίκασε τον Ιησού. Εξαγνίζοντας την πράξη του συζύγου της.
Μια γυναίκα… Που εσύ Χριστέ μου της έδωσες πρώτος τη θέση και το σεβασμό που δικαιούται.
Και κάπου κάποτε το αίμα σου Χριστέ μου θα ζεστάνει τις ψυχές μας θα πνίξει το κακό και θα σημάνουν οι καμπάνες της Ανάστασης !!
Γιάννης Ρίτσος….
«Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μέσ’ τα σίδερα και κείνοι μεσ’ το χώμα…
Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες…
Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν
την ΑΝΑΣΤΑΣΗ…
Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες».
Γράφει η Μυρτώ Πανθέου
Πηγή :
